Czy introwertyk ma przechlapane?

Od zawsze uważałam, że mój introwertyczny charakter jest przekleństwem. Nie mam wianuszka adoratorów, nie jestem przebojowa i nie mam tysięcy znajomych na fejsie (w rzeczywistości też nie:)). Jednak zamiast użalać się nad moją biedną naturą, postanowiłam wyszukać jak najwięcej pozytywnych stron w tym moim nieszczęściu. Dzięki temu ludzie przestają mnie postrzegać jako odludka i doceniają moje mocne strony. Jakie? Sprawdźcie sami!

Jeżeli Wasze koleżanki często przeżywają tragiczne zawody miłosne to mają szczęście, że mają Was u swego boku! W przeciwieństwie do wiecznie zabieganych ekstrawertyków, potrafimy z uwagą wysłuchać najgorszego marudzenia i podnieść na duchu nie jedno złamane serce.

Na studiach wszyscy mi ględzili, że nie dam sobie rady i żadnego filologa ze mnie nie będzie. Dlaczego? Bo nie byłam tak rozgadana i przebojowa jak moi koledzy, którzy zgarniali plusy za aktywność na zajęciach i same najwyższe oceny z egzaminów ustnych. Jak widać mylili się i to bardzo! Moim konikiem były zajęcia z gramatyki i słownictwa, ponieważ lubiłam dużo czytać i główkować nad uzupełnianiem ćwiczeń. Dzięki temu zdobyłam solidne podstawy, na których mogłam budować i rozwijać pozostałe umiejętności. Ale więcej może jeszcze kiedyś o tym napiszę. 🙂

W pracy często słyszę, że jestem bardzo dokładna w tym, co robię. Jestem na maksa skupiona i szczegółowo wykonuję przydzielone zadania. Na tle rozgadanych i zabieganych ekstrawertyków jestem „kujonem”, chociaż to określenie nie pasuje mi do tego kontekstu. 🙂